واریس (بیماری رگ‌های واریسی) یکی از شایع‌ترین بیماری‌ها در انسان است و به عنوان یک “بیماری جوامع” شناخته می‌شود. طبق مطالعه بازل، ۵۶٪ از افراد مورد بررسی علائم واریس را نشان دادند، که ۱۲٪ از این موارد به نوع نیازمند به درمان مبتلا هستند.واریس، رگ‌های سطحی پا که در بافت چربی زیرپوستی قرار دارند را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این رگ‌های سطحی از سیستم وریدی عمقی که در عمق و موازی با شریان‌ها و اعصاب قرار دارد، متفاوت است. رگ سطحی کیسه‌ای شکل و پر پیچ و خم به عنوان واریس شناخته می‌شود.
دو نوع اصلی واریس وجود دارد: واریس اولیه و واریس ثانویه.
- واریس اولیه به دلیل ضعف ژنتیکی وریدها ایجاد می‌شود که با عوامل تشدید کننده‌ای مانند چاقی، بارداری، مشاغل ایستاده طولانی مدت یا نارسایی قلبی راست تسهیل می‌شود. همچنین، استعداد ژنتیکی نیز به عنوان یکی از دلایل در نظر گرفته می‌شود.
- واریس ثانویه در اثر انسداد وریدهای عمقی پا، مثلاً توسط ترومبوز وریدی، ایجاد می‌شود که منجر به اختلال در جریان خون، افزایش فشار وریدی و نارسایی دریچه‌های وریدی می‌شود.
در افراد سالم، معمولاً خون از طریق انقباض عضلات از پاها به قلب بازگردانده می‌شود، در حالی که دریچه‌های وریدی از بازگشت خون به دلیل جاذبه جلوگیری می‌کنند. در بیماران مبتلا به واریس، این دریچه‌های وریدهای سطحی به خوبی بسته نمی‌شوند، به طوری که خون از وریدهای سطحی به سیستم وریدی عمقی بازمی‌گردد (به اصطلاح نارسایی). این امر منجر به بارگذاری حجم و گشاد شدن وریدهای عمقی شده و در نتیجه دریچه‌های وریدهای عمقی نیز ناکارآمد می‌شوند. این مسئله باعث افزایش فشار در سیستم وریدی و ایجاد زخم‌ها (به اصطلاح زخم‌های وریدی) می‌شود